Antilliaanse mentaliteit

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. De Antilliaanse mentaliteit leren we nu al echt goed kennen. Aan de ene kant erg relaxed maar het brengt ook veel irritaties mee. Vanaf week 1 zijn we al aan het bellen naar Hertz om een auto te huren. Elke keer wordt ons weer gezegd: ‘Je moet morgen terugbellen, dan weten we meer’. De volgende dag weten ze nog steeds niets.. Uiteindelijk zouden ze afgelopen vrijdag weten of er een auto zou zijn, maar helaas onze goed gelovigheid levert niets op. Ze zouden ons terugbellen, we vroegen maar of ze hiervoor ook ons nummer nodig hadden. Ojaa, dat was misschien wel handig. Tot nu toe hebben we nog steeds niks van Hertz gehoord.
Daarom hebben we toen, tegen onze principes in, toch maar een auto gehuurd bij een ‘mannetje’. Hij kwam langs met een auto en een contract (in het Engels). In het donker hebben we alle krasjes en deukjes in de auto bekeken, met dank aan ons geweldige opdraaizaklampje. We hebben er onze twijfels bij maar weinig keus dus maar 500euro borg betaald. Een rood wrak met een enorm zware koppeling en opstartproblemen. En trouwens niet alleen opstart problemen. Toen we naar stage reden viel de auto midden op de weg uit.. Deze auto naar twee dagen dus maar weer ingeleverd, niks voor ons! Nu nog druk bezig met een auto regelen. Hopelijk hebben we er volgende week één.
Echt mooi weer is het hier helaas nog niet. Nog veel bewolkt en regen. Een dag mooi weer (dachten we) dus meteen naar Mambo Beach. Eerst lekker zonnen en 5minuten later verrast worden door een enorme regenbui. Daar sta je dan in je bikini in de plensende regen. Het regenseizoen moet nu toch bijna afgelopen zijn, zeggen ze.
Daarna gingen we lekker uiteten, pizzadag! Toen we terugliepen naar de auto kwam er een zwerver naar ons toe. Mooi meisje mooi meisje zei hij tegen Lianne en ging heel dicht naast haar lopen, toen had hij Loes nog niet gezien (onze Antillianen magneet). Meteen stapte hij op Loes af. Hij wilde graag geld van haar hebben, met het antwoord ‘nee’ nam hij geen genoegen. Misschien wilde ze toch nog een keer goed in haar tas kijken. Dat deed Loes en ze vond een flesje water, die dus maar gegeven. We denken dat hij daar heel blij mee was want hij was in één teug leeg.
Doordat we nog geen auto hebben zijn we erg afhankelijk van de auto van Loes en Lianne. Zij hadden vanaf het begin een auto geregeld bij een ander ‘mannetje’. In eerste instantie geen problemen maar op een gegeven moment moest de auto gewisseld worden waardoor ze een vervangende auto zouden krijgen. Donderdag werd de auto opgehaald en vrijdag om 12.00uur zouden we een nieuwe auto krijgen. Vrijdag geen auto. Vaak proberen te bellen en elke keer kregen we het antwoord dat hij er zo aan kwam. Zo werd helaas 2 dagen later.. Zaterdagnacht om een uur of 12 kwam hij nog met een nieuwe auto aan. Nouja nieuw? Niet echt. Toen Loes en Lianne probeerde een proefritje te maken met de auto, wilde deze niet starten. De auto had 2 dagen bij de monteur gestaan maar ze waren vergeten te kijken of de accu het wel deed. Toen de monteur zelf even wilde kijken of ze auto het echt niet deed, reed hij vol tegen het muurtje aan. Nog steeds geen auto dus.. Zondagmiddag zou er een nieuwe accu ingezet worden maar dat werd natuurlijk pas maandag aan het eind van de middag. Nu hebben we een auto die rijdt, en daar is dan ook alles mee gezegd. Elektrische ramen die je zelf naar boven en beneden kunt duwen en trekken, mierennesten aan de binnenkant, kapotte deuren en eigenlijk alle knopjes aan de binnenkant kapot (zie filmpje). We denken dat we de Antilliaanse mentaliteit zo wel een beetje duidelijk hebben kunnen maken. Nu moeten we er nog aan wennen..
Doordat we maandag nog geen auto hadden moesten we met de bus naar stage. Geen idee hoe laat of waar en hoe de bussen zouden rijden. Op de gok om 6.10 maar naar de weg gelopen. Gelukkig kwam daar een bus, voor 1.60gulden zou hij ons naar stage brengen. Een uur in de bus voor ongeveer 70eurocent dus! Helemaal goed en veilig in de buurt van stage aangekomen. Vanaf de bushalte moesten we nog 10minuutjes lopen. Eén stap uit de bus en het regenen begon. Het regenen in Curaçao is niet zoals in Nederland, het is hier meteen een stortbui! Zeiknat arriveerden we dus op stage. Gelukkig daar droge kleren gekregen en konden de lieve kinderen ons wel weer vrolijk krijgen.
Hopelijk hebben we de volgende keer wat leuker nieuws te vertellen.